Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Ν.Δ. από
τη βάση. Δεν ξέρουμε, βεβαίως, από ποια «βάση»: Των νεοδημοκρατών; Των
χρυσαυγιτών; Των συριζαίων; Των ολυμπιακών; Των παοκτζήδων; Των περαστικών;
Οποιων και εάν είναι, δεν έχει σημασία πλέον. Από τη στιγμή που η φιλελεύθερη
παράταξη αποφάσισε να ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία χωρίς να εφαρμόσει την
αυστηρή διαδικασία του βρετανικού συντηρητικού κόμματος, εγγεγραμμένα μέλη
δηλαδή, ταμειακώς εντάξει, με διαρκή παρουσία (τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κόμματα
εκλέγουν αρχηγούς από διευρυμένα συνέδρια), είναι αργά για να συζητάμε ποιοι θα
ψηφίσουν. Η πραγματικότητα είναι ότι με 3 ευρώ την ψήφο και αν δεν υπάρχει
οργανωμένη αντίδραση από την αυθεντική βάση του κόμματος, τότε κάθε ενδιαφερόμενος
μπορεί να «αγοράσει» πακέτα περαστικών ψήφων και μαζί και την καρέκλα του
αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ζητούμενο μετά ταύτα δεν είναι ποιος
μπορεί λοιπόν -όλοι θεωρητικά μπορούν-, αλλά τι θα την κάνει την καρέκλα για
όσο την έχει.
Επιλέγω, λοιπόν, και στο σημερινό σημείωμα, πέρα από κάποιες αυτονόητες
αιχμές που διατυπώνω για λόγους, ας πούμε, ιστορικούς (για να είναι
καταγεγραμμένες), να θέσω έναν δημόσιο προβληματισμό: Ποιος είναι, ανεξαρτήτως
ηγεσίας, ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα της Αριστεράς
σήμερα; Ποιες είναι οι δυνατότητές της; Θεωρητικά είναι οι εξής:
Πρώτον, να αναδεικνύει θέματα, να διατυπώνει προτάσεις και να πιέζει την
κυβέρνηση να λαμβάνει αποφάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεύτερον, να αποτελεί
αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση σε περίπτωση κατάρρευσης της κυβέρνησης.
Τρίτον, να διαβουλεύεται με τους έξω προς το συμφέρον της χώρας. Αν
παρατηρήσουμε σωστά το τοπίο, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ανεξαρτήτως του
προσώπου που θα εκλεγεί στην ηγεσία της η αντιπολίτευση θα καθυστερήσει να
αποτελέσει εναλλακτική πρόταση. Όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί απαιτείται
χρόνος.
Η Ν.Δ. κυβέρνησε 8 χρόνια, από το 2004 έως το 2015, αυτή είναι το
«καθεστώς» για τη νεότερη γενιά. Για να κάνει τον κύκλο του ο πρωθυπουργός θα
απαιτηθεί κάποιος χρόνος. Επειτα, γιατί οι γεωπολιτικές συνθήκες δεν της το
επιτρέπουν. Η Ευρώπη και η Αμερική βρήκαν στον Τσίπρα τον ηγέτη των ονείρων
τους. Μαζί του θα ρυθμίσουν αναίμακτα τις εκκρεμότητές τους. Για τον ίδιο λόγο
δεν μπορεί η αντιπολίτευση να αποτελέσει αξιόπιστο συνομιλητή με τους έξω. Τα
ρεζιλίκια της Μαδρίτης είναι νωπά. Το μόνο, λοιπόν, που μένει στην
αντιπολίτευση για τα επόμενα χρόνια είναι να αναδεικνύει θέματα και να
διαβουλεύεται με την κυβέρνηση σε περιόδους εθνικής κρίσης. Και για να το κάνει
αυτό, πρέπει να είναι ενωμένη. Σημειώστε την πρόβλεψη έγκυρου παρατηρητή της
πολιτικής ζωής μας:
Τρία πρόσωπα θα κληθούν να πάρουν το βάρος των αποφάσεων τα επόμενα χρόνια:
ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Το νέο «τριπρόσωπο». Πρόσωπα που δεν θα πρέπει να βαρύνονται με
ηλίθιες αντιδικίες, ιδεολογικούς πολέμους, κόμπλεξ τύπου αριστερής ηγεμονίας
(πώς θα συνεννοηθείς με κάποιον που μισείς;). Πρόσωπα που θα κρατούν ενωμένο τον
χώρο τους και δεν θα αμφισβητούνται. Φυσικά, και δεν πρόκειται να σας πω ποιος
κάνει και ποιος δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά, η εκλογή, ούτως ή άλλως, είναι
μειωμένων προσδοκιών. Αλλά οφείλω να σας περιγράψω τον στρατηγικό ορίζοντα.
Κάτι τελευταίο: Είναι αυτονόητο ότι η όποια νέα ηγεσία θα είναι μαχητική στα
εθνικά θέματα και δεν θα επιτρέψει να κλείσουν χωρίς να καταγραφεί η έντονη
διαφωνία της. Είναι, τέλος, αυτονόητο ότι η όποια νέα ηγεσία δεν θα παραδοθεί
στη διαπλοκή, παλαιά και νέα. Αυτονόητο, υποθέτω.
ΠΗΓΉ: Άρθρό του Μανώλη Κοττάκη/dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου